صنعت نساجی

صنعت نساجی شامل تمام مراحل تولید الیاف تا تبدیل آن به نخ و سپس به پارچه و همچنین فرایندهای نهایی انجام شده بر روی پارچه مانند انواع رنگرزی و چاپ می‌باشد. این صنعت در ابتدا صرفاً مربوط به فرایندهای تولید نخ بود اما با مرور زمان همه‌ی انواع پوشاک را در برگرفت.
بازرگانی حسن زاده از سال 1392 با بهره گیری از تجربیات پیش کسوتان صنعت نساجی فعالیت خود را در زمینه‌ی واردات مواد اولیه‌ی صنعت نساجی آغاز کرده است و به مرور زمان توانسته است به جایگاه مناسبی در این حوزه دست یابد و مفتخر به جلب اعتماد بخش بزرگی از جامعه نساجی کشور گردد.

تاریخچه‌ی صنعت نساجی

از آغاز پیدایش بشر، همواره نحوه‌ی پوشش و در امان ماندن او از سرما و سایر آسیب‌ها مطرح بوده است. مصری‌ها حدود ۵۵۰۰ سال پیش آموختند با ریسندگی و بافندگی به وسیله پنبه می‌توانند می توانند برای خود پوشش ایجاد کنند. چینی‌ها با پرورش کرم‌های ابریشم مشکلشان را حل کردند و سپس در قرن هفده میلادی رابرت هوک، دانشمند انگلیسی، پیشنهاد کرد که برای تولید الیاف می‌توان از روشی که کرم ابریشم به کار می‌برد استفاده کرد.
پس از هوک، لویز شواب ( Lois-Schwabe ) که یک بافنده‌ی انگلیسی بود با عبور شیشه‌ی مذاب از منافذ خیلی ریز، الیاف بسیار ظریف شیشه را تولید کرد و کمی بعد سایر دانشمندان با استخراج سلولز چوب موفق به تهیه و تولید انواع الیاف شدند. در قرن هجده و نوزده میلادی، همزمان با انقلاب صنعتی، ریسندگی و بافندگی تبدیل به یک فناوری برای تهیه ی پارچه از گونه‌های مختلف الیاف طبیعی و مصنوعی شد.

تاریخچه ی صنعت نساجی در ایران

برخلاف چینی‌ها و مصری‌ها و یا انگلیسی‌ها که تاریخچه‌ی ریسندگی و بافندگی در آن کشورها به نهایت شش هزار سال پیش برمی گردد، ایرانیان در این عرصه پیشگام هستند و طوری که بنا به گزارشات و تحقیقات باستان شناسان و محققان، تاریخچه‌ی ریسندگی و بافندگی در ایران به هشت تا ده هزار سال قبل از میلاد مسیح برمی‌گردد.
از این رو ایرانیان نخستین مردمان در طول تاریخ بشریت هستند که به پارچه بافی (صنعت نساجی) پی بردند.
برای شفاف سازی این امر به تحقیقات باستان شناسان خارجی که در غاری نزدیک دریای خزر صورت گرفت استناد می‌شود. در دیوار نگاره‌های این غار نقاشی‌هایی دیده شده که نشان می‌دهد ایرانیان در دوره غارنشینی از پشم بز و گوسفند به عنوان پارچه استفاده می‌کردند.

با کمک آزمایش کربن 14 که روی این پارچه‌ها صورت گرفت، مشخص شده که قدمت آنها به چیزی حدود 6500 سال قبل از میلاد مسیح باز می‌گردد.
در یکی از کتب معروف که به تألیف ایران شناس مشهور، پروفسور گیریشمن می‌باشد، بیان شده که دیرینگی حجاری که یکی از حکام خردمند ایران را تصویر می‌کند مربوط به 3000 سال پیش از میلاد است. این جاری ها لباس‌های کوتاهی و دایره‌واری را نشان می‌دهد که به این معناست که پیدایش فنون ریسندگی و بافندگی به چند هزار سال قبل از آن نقاشی‌ها برمی گردد. در این نقاشی‌ها پرزها و تزیینات مختلف لباس و تنوع در بافت پارچه دیده شده که بیان می‌کند در آن زمان تفکیک نوع پارچه و کوتاهی و بلندی لباس‌ها به عنوان نوعی مد در نظر گرفته می‌شده که این گویای تکامل تاریخچه‌ی صنعت نساجی و پوشاک آن زمان است.